تازگی ها فهمیده ام که رفتار بیرونی ام با آن چه که می دونم و بهش معتقدم ، تفاوت محسوسی داره. شاید که این از "کمال گرایی" ام ناشی بشه ولی دوست دارم هرچه که اعتقاد دارم در زندگی ام انجام بدم. گویی احساسات و فکرم از جسمم و پیرامونم قوی تر و جلوتر هستن.
مثلا واقعا معتقدم یه ارتباط خوب خوب وقتی بهتر و بهتر می شه که هر دو طرف رشد درونی کنند و در شغل و حرفه و شخصیت اجتماعی شون هم بهتر بشن اما خودم بهش عمل نمی کنم ، با این که مطمئنم در یک ارتباط خوب خوب هستم.
تناقض فکری و رفتاری ام ، خودم رو هم گیج می کنه چه برسه به بقیه.