امروز تولد جان لنون است.
این مرد رو به شدت دوست دارم. تفکراتش رو و نحوه ی زندگی اش رو. به عنوان یه خواننده و موسیقی دان ، افکارش خیلی از زمان خودش پیشرو تر بوده. درسته که مواد مصرف می کرده و در چند سال آخر عمرش هم الکلی شده بوده و حتی یه سال و نیم یوکو و پسرشون رو رها می کنه می ره با یه دختر 18 ساله ی چینی ( می پانگ ) زندگی می کنه و یه جورایی یه وقتایی رفتارهای خیلی متظاهرانه ای هم داشته که البته این تو شخصیتش بوده به نظر من ، ولی آدمی بوده به شدت دوست داشتنی و قابل احترام.
او در اون سال ها یه هفته یا بیشتر رو روی تختی در هتلی در آمستردام ، با یوکو می گذرونه برای ماه عسلشون و در واقع کارشون یه اعتراض گنده به جنگ ویتنام بوده ( درباره اش ) . و حتی من از کسی هم شنیده ام که قتل او به خاطر کمک های مالی و تسلیحاتی اش به مبارزان ایرلندی بوده که برای استقلال کشورشون می جنگیدن که البته نمی دونم واقعی است یا نه. او یه آزادی خواه واقعی بوده و درمورد همجنس گرایی هم خیلی باز فکر می کرده و نه تنها هموفوب نبوده که با التون جان و دیوید بووی که خب خودشون همجنس گرا هستند ، دوستی نزدیک داشته و حتی فکر کنم التون جان پدر تعمیدی "شان" پسر او یوکو بوده ( این پسر خیلی شبیه جان است فقط ورژن ژاپنی اش است! ) .
هنوز هم که هنوزه آهنگ "ایمجین" او مثل ریگ همه جا پخش می شه و هنوز جزو پرطرفدارترین آهنگ های دنیاست.


تولدش مبارک.
67 ساله شد.


پی نوشت : عکس بالا عکس اولین آلبوم مشترک جان و یوکو* است. آن ها در این عکس لخت اند و جالب این جاست که سال هاست این عکس روی سی دی این کارشون سانسور می شه. اینم مدرک برای حرفم !.
Two Virgins*