اول. این مصاحبه رو بخوانید. نیما و نسرین که معرف حضورند؟ درباره ی زندگی برابرشون حرف زده اند و چیزهای دیگه.
.
دوم. مینا دوست نه ساله ی منه. ما جز اون سال های اول به خاطر حضور در یک فضای آموزشی و فرهنگی ، زیاد همدیگرو نمی بینیم. به خصوص در این یکی دو سال اخیر که شاید یک یا دو بار حضورا دیدار داشتیم. این ها رو گفتم که به چیزی برسم. بعضی آدم ها با این که کمیت شون در زندگی ات زیاد نیست اما کیفیت رابطه ات باهاشون همیشه سرجاشه و برعکسش هم زیاد هست. هربار که بهش زنگ می زنم احساس می کنم با یکی از نزدیک ترین آدم ها حرف می زنم. هر دو همدیگرو دوست داریم و هر دو - بیشتر او - در تماس گرفتن با هم تنبلیم اما عجیبه که این همه حس نزدیکی با هم می کنیم.
من رابطه ی این طوری رو به یه رابطه ی الکی و پرسروصدا ولی توخالی ، به شدت ترجیح می دم.