بی مزه ترین و حرص درآرترین پست ها اونایی ان که هی یارو واسه ی جنینی که سقط کرده نامه می نویسه و اشک و آه راه می اندازه. ببینم یه موجود 18 - 20 روزه یا حتی یه ماهه چیه؟ حتی حسش نمی تونی بکنی. حقیقتا هیچ وقت درکشون نکرده ام و واقعا چیزی که از همه توی این دنیا آسون تره ، بچه به دنیا آوردنه. نگاه بندازین. روی کره ی زمین به نسبت قد و قواره مون خیلی خیلی بیشتر از حد استانداردیم.

پی نوشت. سقط جنین به کل عملی دردناکی برای یک زنه. اما یه آدم وقتی کاری می کنه یا باید باهاش کنار بیاد یا بالکل انجامش نده. ضمنا سقط در ماه های بالای یک ونیم ماهگی رو که مادر بچه رو حس می کنه ، منظورم نیست. این جنین ها رو می گم که مثلا 5 روزشونه و بعد طرف پنج سال به خاطرشون پست می نویسه!