بعضی آدما عصبی ام می کنن. بعضی ها ناراحتم می کنن. بعضی ها کاملا تحریکم می کنن برای خرید یه اسنایپر! بعضی ها هم بودن و نبودنشون فرقی نمی کنه.
از بعضی ها توقع ندارم که مثلا تلفنمو جواب ندن یا بپیچوننم. اون وقت که می خوام حالشونو بپرسم و بعد می بینم فکر کردن کارشون دارم.
اصلا نمی خوام فکر کنم که شاید چهار ماه دیگه ، اون ور آب ها دلم چه قدر برای تک تک آدم هایی که الان حوصله اشونو ندارم پرپر می زنه.
یا برای اونایی که بی جهت بهم توجه می کنن. یا اونایی که چشم دیدنمو ندارن. یا مثلا روانشناسم...
چه می دونم. مساله تا حدودی بغرنجه!