چه کتاب چرتی بود این "روی ماه خداوند را ببوس". پر از جمله های ایراددار و بد ، شخصیت های دری وری ، جمله های الکی شعاری. مستور واسه ی اثبات این "خداوند" که هی با این کلمه خفه مون کرد ، چقدر زحمت کشید ماشالله! شک ندارم اگه کافر بودم و ملحد بعد خوندن کتابش یه پوزخند می زدم و کتاب و هدیه می دادم به یه آدم اسکول که بخونه و حال کنه. این جایزه هه رو هم حتما واسه ی این به کتابه دادن که خب خدا رو اثبات کرده! مثلا خواسته بود در برابر این شخصیت اصلی که شک کرده یه شخصیت دانا بذاره ( علی رضا ) و هی از دهنش حرفای قلنبه ی مزخرف بگه که چی ، آخرش برسه به این جا که بابا برو ماستتو بخور. خدا همه جا هست.
نمی دونم والا. این روزها کتاب می خونم و این طوری حالم گرفته می شه و انیمیشن می بینم و همه دم دستی و نهایتا خوش آب و رنگ. چه قدر موضوع بکر و تکنیک خوب با هم کم شده. شاید من نمی بینم.
به هرحال خوندنش رو به هیچ وجه توصیه نمی کنم. خصوصا اون متن های مثلا عاشقانه ی پارسا و مهتاب رو.