امروز به لست فیلم های مازوخیستی مون دو فیلم دیگه اضافه شد : به پدر سلام کن و سکته. فیلم اول که درباره ی چه گوارا بود و این که گروهی سعی داشتن جای بقایای جسد او رو پیدا کنن. فیلم بدی نبود ولی حوصله سربر بود. بیخودی طولانی بود و باید تلاش می کردی آدم ها رو در فلاش بک های فیلم شناسایی کنی. گریم بازیگرها هم افتضاح بود. همه عین 40 سال پیششون بودن. فقط موضوع فیلم برام جالب بود که نمی دونستم این اتفاق افتاده. همین!
فیلم دومی هم مستندی بود درباره ی زوجی که مرد سکته ی مغزی می کنه و بعد در عرض 1 سال به زندگی برمی گرده. مبارزه ی او با بیماری و هوش بیش از حدش عالی بود. فیلم یه کار تجربی مانند بود که زن از ابتدای بیماری شوهرش راش ها رو برداشته بود و چند ماهی طول کشیده بود. بعد از فیلم فهمیدیم کارگردان کار در سالن سینماست و کلی هم پکر شد که چرا کسی واسش دست نزده! البته به نظرم فیلمه خرس نقره ای جشنواره برلین رو گرفته بود.
فردا هم فیلم اولمون پنجمین فیلم از سری مازوخیستی ما در جشنواره است. هاله که اون هم درباره ی یه مرد بیماره. امروز فکر کردیم که بد نیست اسم جشنواره ی امسالمون رو بذاریم "جشنواره ی بیماری های خاص"!
راستی فرش ایرانی رو هم اگر زمان بود خواهم دید و درباره اش خواهم نوشت.