امروز خیلی در این فکر بودم که ما آدم ها به خاطر معاشرت روزمره با هم ، وابستگی های عمیقی پیدا می کنیم که شاید دلیلش اجتماعی بودن بشر است. حدود یک ماه بود که 5 روز در هفته ، 5 ساعت با هم بودیم. امروز که کلاس تموم شد احساس دلتنگی کردم. احساس دلتنگی معلممون رو هم حس کردم و این که چقدر دلبستگی زود می تونه به وجود بیاد و بعد که باید رها کنی جمعی رو که بهشون عادت کرده بودی ، پروسه ی فراموشی تا کارش رو انجام بده ، ته دلت خالیه وقتی بهشون فکر می کنی.
به جز این که زبانم خیلی قوی شد و الان حرف زدن و نوشتن و فهمیدن برام شکنجه نیست ، یه چیزایی هم در خودم کشف کردم و خودم رو شناختم. نمی تونم احساس این لحظه ام رو بنویسم. نمی شه. ولش کنید.